Machiavelli vandaag

Na lectuur van Machiavelli deze bedenking. Belangrijk is hij sowieso voor de ontwikkeling van het Westers denken. Persoonlijk zou ik me vragen stellen indien iemand zijn werk kan lezen zonder dat dit cognitieve dissonantie oproept. Een moreel leven leiden was in zijn wereld zelfdestructief. Dat hij zelf vond dat ethiek geen rol hoorde te spelen in de politiek is dus iets waar grote onenigheid over bestaan. Een tip is het boek Machiavelli's Ethics van Erica Benner.

 In dat opzicht lijkt zijn analyse op gespannen voet te leven met Camus beeld van de absurde held. De tijd waarin hij leefde was evident erg turbulent en had iets weg van Hobbes opvatting van de totale oorlog. De meeste tijdgenoten konden al dat geweld en machtstrijd tussen lokale heersers alleen maar ondergaan. Een persoon die een moreel leven wilde leiden kon best hopen om genegeerd te worden op straffe van vermorzeld te worden. Een belangrijke vraag voor ons is wellicht in hoeverre Machiavelli's basisanalyse opgeld blijft maken in de huidige tijd? Zijn de zeden werkelijk veranderd?
 

Het zou niet correct zijn om Machiavelli af te schilderen als een cynisch, onverantwoordelijk denker. Hij had wel degelijk overtuigingen die zijn eigen persoonlijk belang overstegen. Hij stelde het belang van Firenze en Italië centraal. Veel van hen die zich koesteren in zijn schaduw kunnen zich de vraag stellen of dat bij hen ook het geval is. Wat ik zelf waardeer in zijn werk is zijn zin voor realisme. Met fantasieën zijn we niets. Te veel beleid ontspoort door de realiteit te negeren. Dat je je opstelt als een dwaas in de politiek, daar heeft niemand iets aan. Machtsmisbruik en andere ontsporingen in de politiek zijn zo oud als de mensheid. Helaas loont misdadig en roekeloos beleid al te vaak. Dat er soms uitzonderlijke ingrepen nodig zijn, is ook niet schokkerend. Een gezonde verhouding tegenover de utopie is een eeuwenoud dilemma. Persoonlijk verzet ik me wel tegen de opvatting dat we te kiezen hebben tussen een goed, deugdelijk privaat leven en een succesvol sociaal bestaan. Machiavelli's benadering heeft de merite om de hypocrisie bloot te leggen.

Vaak hoor je de frase: 'uiteraard is macht niet het doel, maar enkel het instrument'. Boer, pas dan op je ganzen. Mijn ervaring is dat meestal zij die dit riedeltje afdraaien, net de macht centraal zetten. Politici die dus dwepen met Machiavelli, ik wil er niet over oordelen, maar ik heb er een onhebbelijk gevoel bij. Uiteraard is het zo dat rechtvaardigheid en moraliteit niet zomaar evident samenvallen met het beleid van een land. Hegel stelde dat de wereldgeschiedenis voortschrijdt zonder zich iets aan te trekken van deugd of rechtvaardigheid. De implicatie bij Machiavelli lijkt te zijn: "en het zou ook naïef zijn om dat anders te willen". Dat het moeilijk is om het anders te doen, kan ik aannemen, maar dat we de ambitie om het anders te doen maar moeten opgeven...

-->

Machiavelli wordt meestal begrepen als de meester van het realisme in de politiek. In de “Discorsi. Gedachten over Staat en Politiek” creëert hij het geromantiseerde droombeeld van de Romeinse polis waar alle burgers hun eigenbelang opzij zetten en in alle gelukzaligheid het publieke goed nastreven. Goede wetten zou “burgers elkaar doen liefhebben”. Dit is allesbehalve “realpolitik” maar lijkt eerder een schrijver meegevoerd door het wollige mei68 gevoel. Machiavelli verwerpt vanuit zijn pleidooi voor de “res publica” het nastreven van het eigenbelang als onrepublikeins wat de Amerikaanse Founding Fathers net centraal stelden.

PS: De econoom Frank Knight maakte zich in de jaren 30 ook veel zorgen over het feit dat het overtuigingsvermogen en redenaarstalent slecht correleren met de "competence to counsel and to lead". (Knight, 1935, Economic theory and nationalism", 277)


Aanverwant
http://ivandecloot.blogspot.be/2014/09/vastklampen-aan-de-macht.html

Wat is er natuurlijker dan dat er na verkiezingen een aantal politici uit de schijnwerpers verdwijnen.

Daarom nog niet in de eerste plaats omdat ze electoraal afgestraft zijn maar gewoon omdat nieuwe coalities gevormd worden en het leggen van de puzzel onvermijdelijk inhoudt dat een aantal verschuivingen optreden.

Dat hierbij een aantal ego’s gekrenkt worden is totaal ondergeschikt aan het algemeen belang. Het is net één van de merites van een gezonde democratie dat niemand zich niet onbestendig aan de macht kan vastklampen. In politieke kringen wordt er nogal gedweept met Machiavelli en ik heb al eerder proberen te tonen dat hierbij vaak een erg selectieve lezing van diens werk opgevoerd wordt. Te vaak roept men de Italiaanse denker in om gedrag te verantwoorden waarvan het helemaal niet zeker is dat Machiavelli het zou tolereren omdat het niet gericht is op een groter goed maar het eigenbelang van de potentaat in kwestie. De ervaring wijst niet zelden uit dat net zij die zeggen dat macht op zich niet “vies” is zolang het maar als een instrument gebruikt wordt voor het algemeen belang, nogal eens net diegenen zijn bij wie de eigen persoon doorweegt op het grotere goed.

Wat ik in deze notitie wil aanbrengen, is het gedachtegoed van de filosoof Adam Smith die in zijn geschriften ook blijk gaf van een groot psychologisch inzicht in hen die de macht uitoefenen. Adam Smith zou volgens mij vandaag vooral hen aanklagen die de ontwikkelingen in Oekraïne uitbaten voor eigen profilering. De hoogmoed van politici stelde hij kan er zelfs toe leiden dat risico’s op gewelddadig conflict hen er niet van weerhoudt om zich in de schijnwerpers te werken:

“With what impatience does the man of spirit and ambition, who is depressed by his situation, look round for some great opportunity to distinguish himself? No circumstances, which can afford this, appear to him undesirable. He even looks forward with satisfaction to the prospect of foreign war, or civil dissension; and, with secret transport and delight, sees through all the confusion and bloodshed which attend them, the probability of those wished-for occasions presenting themselves, in which he may draw upon himself the attention and admiration of mankind.” (Theory of Moral Sentiments, I, iii, 2.5)

Smith wees er met zijn kennis van de menselijke zwakheden op dat het politieke beroep bij uitstek aantrekkelijk is voor met zogenaamd charisma en vooral op zoek naar faam. Smith maakte het onderscheid tussen hen op zoek naar wijsheid en deugd aan de ene kant en rijkdom en grootsheid aan de andere kant. Samen met Smith kunnen we ons ook verbazen dat een grote groep “hoogwaardigheidsbekleders” capaciteiten toedicht die niet realistisch zijn (‘easy empire over the affections of mankind”, TMS I iii 2.6) .

Het is ook opvallend hoe snel dergelijke figuren uit de gunst vallen eenmaal ze hun machtspositie verliezen:

"But he was no longer to be surrounded by that admiring mob of fools, flatterers, and dependants, who had formerly been accustomed to attend upon all his motions. He was no longer to be gazed upon by multitudes, nor to have it in his power to render himself the object of their respect, their gratitude, their love, their admiration"

En net daarom gruwelen mensen op machtsposities zo voor dat moment: “the fall from greatness so insupportable”.

Smith geeft een rake omschrijving van het leven van dergelijke leiders die steeds hunkerend blijven terugdenken aan de dagen dat ze nog wel tot de cirkel van de macht behoorden:

“That passion, when once it has got entire possession of the breast, will admit neither a rival nor a successor. To those who have been accustomed to the possession, or even to the hope of public admiration, all other pleasures sicken and decay. Of all the discarded statesmen who for their own ease have studied to get the better of ambition, and to despise those honours which they could no longer arrive at, how few have been able to succeed? The greater part have spent their time in the most listless and insipid indolence, chagrined at the thoughts of their own insignificancy, incapable of being interested i n the occupations of private life, without enjoyment, except when they talked of their former greatness, and without satisfaction, except when they were employed in some vain project to recover it."

 Adam Smith beschreef het uitoefenen van de macht dus als hoogst verslavend wat hij toeschreef aan de roem en bewondering die samenhangt met de positie. Een menselijke conditie die vaak gekoppeld is aan hoogmoed en zelfoverschatting:

“Great success in the world, great authority over the sentiments and opinions of mankind, have very seldom been acquired without some degree of this excessive self-admiration” … “the eloquent founders and leaders of the most numerous and most successful sects and parties; have many of them been, not more distinguished for their very great merit, than for a degree of presumption and self-admiration altogether disproportioned even to that very great merit. “(TMS, VI.iii.28)

Van al diegenen die vandaag een stap terugzetten in de politiek, moeten we dan misschien Wouter van Besiens woorden als inspiratie voor anderen beschouwen: "Het wezen van de politiek is dat je altijd op iemand anders zijn stoel zit." In De Standaard Weekblad antwoordde hij vervolgens op de vraag En hoe doe je dat dan: op iemand anders zijn stoel zitten zonder dat er heibel van komt?: 'Je stoel op tijd vrijmaken.'(DSW, 6-9-2014)

Regnabo, Regno, Regnavi, Sum sine regno 

Mochten alle potentaten meer doordrongen zijn van het idee van het Rad van Fortuin zouden hun onderdanen misschien een draaglijker bestaan hebben: "Regnabo, Regno, Regnavi, Sum sine regno". (I shall reign, I reign, I have reigned, I am without a realm):

Enkele woorden over Griekenland:
http://ivandecloot.blogspot.be/2015/07/er-was-veel-mismanagement-aan-de-zijde.html

Ook in de Griekenlandkwestie moet je zowel de gevaren van de piramidebouwers van links bestrijden (staatsschuld...) als die van rechts.

Ook in de Griekenlandkwestie moet je zowel de gevaren van de piramidebouwers van links bestrijden (staatsschuld...) als die van rechts. Opium voor het volk noem ik het weleens: linkse mensen willen geloven dat piramidebouwers enkel rechts zijn, rechtse dat ze enkel links zijn.

In http://www.lannoo.be/roekeloos lees je dat als men had gekozen voor schuldherschikking (en herkapitalisering van banken indien hierdoor nodig) de Griekse crisis nooit Europa had lamgelegd zoals gebeurd. De lobby daartegen heeft dan ook roekeloze proporties: de piramidebouwers in private en publieke sector hebben elkaar echter toen gevonden.

De meeste opvattingen over de Griekse crisis worden gedreven door de opvatting dat het niet correct is om aan schulden te verzaken. Onderliggend gaat het daarbij inderdaad om de integriteit van het economisch weefsel. Als zomaar contracten verbroken worden, zal heel het economisch proces snel disfunctioneel worden. Op dat inzicht zijn veel van onze economische instincten geënt. Evengoed hebben we echter over de eeuwen mechanismen ontwikkeld om schuldenaars te laten doorstarten. Het is ook in de bedrijfswereld courante praktijk om in te zien dat het niet altijd loont om de laatste euro te blijven opeisen. Maar dit botst dus wel op nogal wat fairnessopvattingen die ook hun bestaansreden hebben om dergelijke contractbreuken als afwijkingen op de norm te laten gelden. Daarom zijn dan ook instellingen zoals het Internationaal Muntfonds (IMF) in het leven geroepen om houdbaarheidsanalyses van soevereine schulden te maken. Net omdat nationale politici nogal eens de fictie boven de realiteit verkiezen, al dan niet uit zelfbehoud. In het geval van Griekenland heeft de expertenlogica van het IMF finaal echter de duimen moeten leggen. En dit voor de politieke logica van de Europese beslissers die optimistische groeivooruitzichten bleven hanteren om toch maar te blijven geloven in de houdbaarheid van de Griekse schuld. En dus ook voor hen die een tweede bailout voor de banken geruisloos wilden uitvoeren waarbij dezelfde namen eerst massaal belegd hadden in rommel uit de VS en dan in Griekenland. Roekeloos lenen creëert een verantwoordelijkheid aan twee kanten. Sommigen hebben de instinctieve (en deels terechte) afkeer van het idee van schuldherschikking misbruikt om zichzelf uit de wind te zetten.
http://www.itinerainstitute.org/nl/artikel/euroleed-en-het-betalen-van-het-gelag

Ik stel niet dat de dimensie links versus rechts niet relevant is, enkel dat de dimensie roekeloos versus anti-roekeloos vaak even pertinent is. www.lannoo.be/roekeloos

Over de euro:
Het trilemma of de onmogelijkheidsdriehoek stelt dat de natiestaat, democratie en economische integratie (euro, globalisering) niet kunnen samengaan. Onder de goudstandaard kon de natiestaat gecombineerd worden met economische integratie maar dit ging ten koste van de democratische arbitragevrijheid, de euroisering betekent dat integratie mogelijk is maar dan moeten bevoegdheden weggehaald worden van de natiestaat.
http://www.itinerainstitute.org/nl/artikel/pie-sky

De raad van bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB) heeft boeiende discussies achter de rug. Keer op keer moest ze beslissen over de toegang van de Griekse banken tot de liquiditeitsprogramma’s, in aanwezigheid van Yannis Stournaras, de gouverneur van de Griekse centrale bank.

Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit

De ELA-noodkredieten (Emergency Liquidity Arrangement) wijken af van de standaardregel die stelt dat mogelijke verliezen gelijk verdeeld worden over de 19 centrale banken van de eurozone. Dit betekent: in verhouding met de omvang van hun economie en bevolking.
ELA treedt in werking als banken onvoldoende geschikt onderpand hebben om bij de centrale bank aan te bieden in het geval van liquiditeitsoperaties. Hierbij blijft theoretisch het risico bij de nationale centrale bank en dit gebeurt normaal aan een hogere rente.
De ECB heeft weliswaar een boek met regels, maar dat wordt herschreven zoveel men wil. De flexibiliteit om van die regels af te wijken, blijkt onbeperkt.

© BELGAPLUS

Zo kon Griekenland eerder zijn banken van liquiditeiten voorzien onder de standaardprocedure, ondanks het feit dat het onderpand toen al technisch niet meer geldig was. Griekse banken bleken aan elkaar te lenen, waarna deze leningen geëffectiseerd aangeboden werden als onderpand voor... nieuwe liquiditeiten. Het is een achterpoortje dat eerder ook de Ierse banken gebruikten.
De waarheid is dus dat de ECB de regels kan aanpassen aan de omstandigheden. Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit. Zo leenden de Griekse banken eind vorig jaar al 56 miljard euro van het eurosysteem via de Griekse nationale bank. Ze hielden nochtans maar 12 miljard aan in overheidspapier dat ze konden gebruiken als onderpand. Bovendien was een belangrijk deel daarvan schatkistpapier, waarvoor de ECB aparte regels hanteert. Regels die ze ook op eigen houtje aanpast. Leden van de ECB hebben zelfs al aangegeven dat het perfect mogelijk is dat Griekenland bankroet gaat en tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren. De mogelijke scenario’s zijn dus veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen.

Kraan dicht

Het stopzetten van de Griekse financiering is een politieke beslissing, die hooguit verpakt kan worden als een technocratische beslissing van de ECB. Wat als de kraan dichtgedraaid wordt? Wel, de geschiedenis bevat talloze voorbeelden waar op dat moment overgestapt wordt op depositocertificaten. Jaarlijks doet de Griekse staat binnenlandse betalingen van ongeveer 80 miljard euro voor lonen en uitkeringen. Als de Griekse overheid alle ambtenarensalarissen in dergelijke certificaten uitkeert, heeft ze onmiddellijk meer dan genoeg euro’s om de buitenlandse leningen terug te betalen. In de Verenigde Staten hebben de deelstaten zich al meermaals op deze techniek verlaten.

De Griekse ambtenaren betalen in deposito- certificaten, koopt alleen enkele maanden tijd.

De geloofwaardigheid van de Griekse overheid bij haar eigen burgers bevindt zich echter ver onder het nulpunt. Het gebruik van dit type certificaten lijkt aanlokkelijk omdat Griekenland tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren, maar het binnenlands betaalverkeer faciliteert zonder afhankelijk te zijn van de euro. De problemen die de staat heeft om belastingen te innen, zullen er wellicht door worden verergerd. Als de Griekse staat zo’n parallelle munt mogelijk maakt, zullen de Griekse banken ervaren dat de bevolking verder euro’s afhaalt en dat ze zelf overspoeld worden met certificaten.
Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg.

De mogelijke scenario’s zijn veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen. Het stopzetten van de Griekse financiering is een politieke beslissing, die hooguit verpakt kan worden als een technocratische beslissing van de ECB. Wat als de kraan dichtgedraaid wordt? Wel, de geschiedenis bevat talloze voorbeelden waar op dat moment overgestapt wordt op depositocertificaten. Jaarlijks doet de Griekse staat binnenlandse betalingen van ongeveer 80 miljard euro voor lonen en uitkeringen. Als de Griekse overheid alle ambtenarensalarissen in dergelijke certificaten uitkeert, heeft ze onmiddellijk meer dan genoeg euro’s om de buitenlandse leningen terug te betalen. In de Verenigde Staten hebben de deelstaten zich al meermaals op deze techniek verlaten. De Griekse ambtenaren betalen in deposito- certificaten, koopt alleen enkele maanden tijd. De geloofwaardigheid van de Griekse overheid bij haar eigen burgers bevindt zich echter ver onder het nulpunt. Het gebruik van dit type certificaten lijkt aanlokkelijk omdat Griekenland tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren, maar het binnenlands betaalverkeer faciliteert zonder afhankelijk te zijn van de euro. De problemen die de staat heeft om belastingen te innen, zullen er wellicht door worden verergerd. Als de Griekse staat zo’n parallelle munt mogelijk maakt, zullen de Griekse banken ervaren dat de bevolking verder euro’s afhaalt en dat ze zelf overspoeld worden met certificaten. Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg. 

Misschien www.lannoo.be/roekeloos toch eens in het Engels vertalen want ik ken nog altijd geen internationaal boek dat het syndroom van de piramidebouwers van links als rechts verbindt: beiden gaan onverantwoord om met het geld van iedereen.

Er was veel mismanagement aan de zijde van Griekenland Zij zullen helaas de gevolgen dragen Er was ook veel mismanagement aan de zijde van de EU: zij niet

Ook in de Griekenlandkwestie moet je zowel de gevaren van de piramidebouwers van links bestrijden (staatsschuld...) als die van rechts. Opium voor het volk noem ik het weleens: linkse mensen willen geloven dat piramidebouwers enkel rechts zijn, rechtse dat ze enkel links zijn.

In http://www.lannoo.be/roekeloos lees je dat als men had gekozen voor schuldherschikking (en herkapitalisering van banken indien hierdoor nodig) de Griekse crisis nooit Europa had lamgelegd zoals gebeurd. De lobby daartegen heeft dan ook roekeloze proporties: de piramidebouwers in private en publieke sector hebben elkaar echter toen gevonden.

De meeste opvattingen over de Griekse crisis worden gedreven door de opvatting dat het niet correct is om aan schulden te verzaken. Onderliggend gaat het daarbij inderdaad om de integriteit van het economisch weefsel. Als zomaar contracten verbroken worden, zal heel het economisch proces snel disfunctioneel worden. Op dat inzicht zijn veel van onze economische instincten geënt. Evengoed hebben we echter over de eeuwen mechanismen ontwikkeld om schuldenaars te laten doorstarten. Het is ook in de bedrijfswereld courante praktijk om in te zien dat het niet altijd loont om de laatste euro te blijven opeisen. Maar dit botst dus wel op nogal wat fairnessopvattingen die ook hun bestaansreden hebben om dergelijke contractbreuken als afwijkingen op de norm te laten gelden. Daarom zijn dan ook instellingen zoals het Internationaal Muntfonds (IMF) in het leven geroepen om houdbaarheidsanalyses van soevereine schulden te maken. Net omdat nationale politici nogal eens de fictie boven de realiteit verkiezen, al dan niet uit zelfbehoud. In het geval van Griekenland heeft de expertenlogica van het IMF finaal echter de duimen moeten leggen. En dit voor de politieke logica van de Europese beslissers die optimistische groeivooruitzichten bleven hanteren om toch maar te blijven geloven in de houdbaarheid van de Griekse schuld. En dus ook voor hen die een tweede bailout voor de banken geruisloos wilden uitvoeren waarbij dezelfde namen eerst massaal belegd hadden in rommel uit de VS en dan in Griekenland. Roekeloos lenen creëert een verantwoordelijkheid aan twee kanten. Sommigen hebben de instinctieve (en deels terechte) afkeer van het idee van schuldherschikking misbruikt om zichzelf uit de wind te zetten.
http://www.itinerainstitute.org/nl/artikel/euroleed-en-het-betalen-van-het-gelag

Ik stel niet dat de dimensie links versus rechts niet relevant is, enkel dat de dimensie roekeloos versus anti-roekeloos vaak even pertinent is. www.lannoo.be/roekeloos

Over de euro:
Het trilemma of de onmogelijkheidsdriehoek stelt dat de natiestaat, democratie en economische integratie (euro, globalisering) niet kunnen samengaan. Onder de goudstandaard kon de natiestaat gecombineerd worden met economische integratie maar dit ging ten koste van de democratische arbitragevrijheid, de euroisering betekent dat integratie mogelijk is maar dan moeten bevoegdheden weggehaald worden van de natiestaat.
http://www.itinerainstitute.org/nl/artikel/pie-sky

De raad van bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB) heeft boeiende discussies achter de rug. Keer op keer moest ze beslissen over de toegang van de Griekse banken tot de liquiditeitsprogramma’s, in aanwezigheid van Yannis Stournaras, de gouverneur van de Griekse centrale bank.

Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit

De ELA-noodkredieten (Emergency Liquidity Arrangement) wijken af van de standaardregel die stelt dat mogelijke verliezen gelijk verdeeld worden over de 19 centrale banken van de eurozone. Dit betekent: in verhouding met de omvang van hun economie en bevolking.
ELA treedt in werking als banken onvoldoende geschikt onderpand hebben om bij de centrale bank aan te bieden in het geval van liquiditeitsoperaties. Hierbij blijft theoretisch het risico bij de nationale centrale bank en dit gebeurt normaal aan een hogere rente.
De ECB heeft weliswaar een boek met regels, maar dat wordt herschreven zoveel men wil. De flexibiliteit om van die regels af te wijken, blijkt onbeperkt.

© BELGAPLUS

Zo kon Griekenland eerder zijn banken van liquiditeiten voorzien onder de standaardprocedure, ondanks het feit dat het onderpand toen al technisch niet meer geldig was. Griekse banken bleken aan elkaar te lenen, waarna deze leningen geëffectiseerd aangeboden werden als onderpand voor... nieuwe liquiditeiten. Het is een achterpoortje dat eerder ook de Ierse banken gebruikten.
De waarheid is dus dat de ECB de regels kan aanpassen aan de omstandigheden. Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit. Zo leenden de Griekse banken eind vorig jaar al 56 miljard euro van het eurosysteem via de Griekse nationale bank. Ze hielden nochtans maar 12 miljard aan in overheidspapier dat ze konden gebruiken als onderpand. Bovendien was een belangrijk deel daarvan schatkistpapier, waarvoor de ECB aparte regels hanteert. Regels die ze ook op eigen houtje aanpast. Leden van de ECB hebben zelfs al aangegeven dat het perfect mogelijk is dat Griekenland bankroet gaat en tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren. De mogelijke scenario’s zijn dus veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen.

Kraan dicht

Het stopzetten van de Griekse financiering is een politieke beslissing, die hooguit verpakt kan worden als een technocratische beslissing van de ECB. Wat als de kraan dichtgedraaid wordt? Wel, de geschiedenis bevat talloze voorbeelden waar op dat moment overgestapt wordt op depositocertificaten. Jaarlijks doet de Griekse staat binnenlandse betalingen van ongeveer 80 miljard euro voor lonen en uitkeringen. Als de Griekse overheid alle ambtenarensalarissen in dergelijke certificaten uitkeert, heeft ze onmiddellijk meer dan genoeg euro’s om de buitenlandse leningen terug te betalen. In de Verenigde Staten hebben de deelstaten zich al meermaals op deze techniek verlaten.

De Griekse ambtenaren betalen in deposito- certificaten, koopt alleen enkele maanden tijd.

De geloofwaardigheid van de Griekse overheid bij haar eigen burgers bevindt zich echter ver onder het nulpunt. Het gebruik van dit type certificaten lijkt aanlokkelijk omdat Griekenland tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren, maar het binnenlands betaalverkeer faciliteert zonder afhankelijk te zijn van de euro. De problemen die de staat heeft om belastingen te innen, zullen er wellicht door worden verergerd. Als de Griekse staat zo’n parallelle munt mogelijk maakt, zullen de Griekse banken ervaren dat de bevolking verder euro’s afhaalt en dat ze zelf overspoeld worden met certificaten.
Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg.

De mogelijke scenario’s zijn veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen. Het stopzetten van de Griekse financiering is een politieke beslissing, die hooguit verpakt kan worden als een technocratische beslissing van de ECB. Wat als de kraan dichtgedraaid wordt? Wel, de geschiedenis bevat talloze voorbeelden waar op dat moment overgestapt wordt op depositocertificaten. Jaarlijks doet de Griekse staat binnenlandse betalingen van ongeveer 80 miljard euro voor lonen en uitkeringen. Als de Griekse overheid alle ambtenarensalarissen in dergelijke certificaten uitkeert, heeft ze onmiddellijk meer dan genoeg euro’s om de buitenlandse leningen terug te betalen. In de Verenigde Staten hebben de deelstaten zich al meermaals op deze techniek verlaten. De Griekse ambtenaren betalen in deposito- certificaten, koopt alleen enkele maanden tijd. De geloofwaardigheid van de Griekse overheid bij haar eigen burgers bevindt zich echter ver onder het nulpunt. Het gebruik van dit type certificaten lijkt aanlokkelijk omdat Griekenland tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren, maar het binnenlands betaalverkeer faciliteert zonder afhankelijk te zijn van de euro. De problemen die de staat heeft om belastingen te innen, zullen er wellicht door worden verergerd. Als de Griekse staat zo’n parallelle munt mogelijk maakt, zullen de Griekse banken ervaren dat de bevolking verder euro’s afhaalt en dat ze zelf overspoeld worden met certificaten. Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg. 

Misschien www.lannoo.be/roekeloos toch eens in het Engels vertalen want ik ken nog altijd geen internationaal boek dat het syndroom van de piramidebouwers van links als rechts verbindt: beiden gaan onverantwoord om met het geld van iedereen.