In de Amerikaanse geschiedenis klinken de namen van de “Populisten” en de “Progressieven” nog altijd als een klok. Het betreft bewegingen die geboekstaafd zijn als grote democratische hervormingsbewegingen uit de periode tussen 1870 en 1930. De Populisten ontstonden uit tegenslag en woede terwijl de tweede een beweging was van de middenklasse die ontstond in een periode van voorspoed. Ze streden tegen een bevoorrechte klasse die gezien werd als een club die een gesloten netwerk onderhield waar outsiders niet bij geraakten. Ze waren succesvol in de mate dat er een correctie kwam op de politieke corruptie en de verwante monopolisering van het Amerikaanse bedrijfsleven van die tijd. De banden tussen grote bedrijven en politici was wel extreem nauw in die tijd met praktijken die vandaag buiten de wet gesteld zijn. Als vriendendienst werden monopolies bij wet vergund geconnecteerde bedrijven. De Populisten kregen een enorme aanhang toen in 1879 de dollar terug gekoppeld werd aan het goud wat voor de boeren met veel schulden een enorm zware tol vergde. De Populistische leider kreeg eeuwige roem door zijn uitroep om de landbouwers “niet te kruisigen op een kruis van goud”. Tegen het einde van de eeuw verloor de beweging echter momentum vooral omdat landbouwprijzen een forse opleving kenden. Er kwam echter ook belangrijk beleid tot stand zoals een soepelere bankroetprocedure en wetgeving tegen monopolies (oa. de Sherman Act van 1890).

De Progressieven vormden een beweging die eerder uit de sterkere stedelijke middenklasse kwam. Zij wilden opkomen voor de kleine ondernemer die moest opboksen tegen gigantische monopolies die samenspanden met corrupte politici. Ook zij kregen hervormingen in beweging gaande van veiligheid op de werkvloer, betere kwaliteit van het onderwijs en sterkere naleving van de wetgeving tegen monopolies. In de verkiezingscampagne van Woodrow Wilson figureerde het probleem van “bigness” centraal in de strijd. Op dat moment hervormde Wislon ook het banksysteem met de creatie van de centrale bank en nieuwe regulering tegen monopolies (Clayton Act van 1914).

In veel Europese staten is er nooit in dezelfde mate een anti-monopolie beweging geweest. Voor een stuk bepaalt dat het grotere corporatisme in nogal wat continentaal Europese landen. Vaak heeft dat corporatisme ook zijn goede kanten zoals Mitbestimmung bij Duitse bedrijven. Het kan echter ook doorschieten en verklaart voor een stuk ook dat het belang van gezonde concurrentie minder sterk leeft onder de bevolking. Net zoals tegenmachten essentieel zijn voor de democratie (cf. check&balances) zijn zogenaamde “countervailing powers” belangrijk voor een gezond economisch weefsel. Een te grote staatsafhankelijkheid wordt in onze cultuur niet altijd voldoende als een risicofactor gezien. Het gevaar dat de overheid particuliere belangen laat domineren is evengoed reëel. Belangengroepen kunnen hun stem laten horen maar overheden hebben als taak om de grote maatschappelijke keuzen te maken en daarbij het algemeen belang uitsluitend te laten voorgaan[1].

---

[1] Zie ook: Itinera Institute, 2019, Plan voor het Land, Lannoo Campus

"Genius can only breathe free in an atmosphere of freedom."
"The general tendency of things throughout the world is to render mediocrity the ascendant power among mankind."

Follow Through
Overall, the only model that had a consistently positive effect on all three aspects of learning was Direct Instruction. The winner was clear. Given the dramatic learning and achievement outcomes in basic skills, cognitive skills and self-esteem of this large scale study, one would have expected that the United States Office of Education would have strongly endorsed and supported the use of Direct Instruction as the model of choice. But the support and adoption decisions seemed to be contrary to the learning outcomes (See Watkins (1988) for an extensive discussion.)

"The results make a mockery of current reforms, because Follow Through clearly showed that some approaches work well and some flop; however, the ones that flopped the most emphatically are still alive today and still promoted vehemently by teachers' groups like the International Reading Association, the National Council of Teachers of English, and the National Council of Teachers of Mathematics. The approaches that did well were roughly the opposite of the romantic notions and theories espoused by these groups. The better performing sponsors presented highly structured instruction that had tight teacher-performance requirements and practices that are 'behavioral'." Englemann, 1992, pp. 4-5)

Why? It would appear that Direct Instruction was not endorsed or supported because the theory and methods espoused by Engelmann were inconsistent with the dominant thinking of American educators. In describing the rejection of Direct Instruction by the educational establishment, the web site of the American Federation of Teachers (American Federation of Teachers, 1998) asserts that Engelmann's programs were criticized for being too rigid and for emphasizing basic skills. The outcome data were discredited and ignored. Schools of Education in universities, boards of education, the Ford Foundation and commercial publishers argued against the research and the data, and they won. Opinion triumphed over data (Engelmann, 1992; Adams & Engelmann, 1996)


https://psych.athabascau.ca/open/engelmann/direct-evid.php

sprokkels

Schumpeter's most popular book in English is probably Capitalism, Socialism and Democracy. While he agrees with Karl Marx that capitalism will collapse and be replaced by socialism, Schumpeter predicts a different way this will come about. While Marx predicted that capitalism would be overthrown by a violent proletarian revolution, which actually occurred in the least capitalist countries, Schumpeter believed that capitalism would gradually weaken by itself and eventually collapse. Specifically, the success of capitalism would lead to corporatism and to values hostile to capitalism, especially among intellectuals. "Intellectuals" are a social class in a position to critique societal matters for which they are not directly responsible and to stand up for the interests of other classes. Intellectuals tend to have a negative outlook of capitalism, even while relying on it for prestige, because their professions rely on antagonism toward it. The growing number of people with higher education is a great advantage of capitalism, according to Schumpeter. Yet, unemployment and a lack of fulfilling work will cause intellectual critique, discontent and protests. Parliaments will increasingly elect social democratic parties, and democratic majorities will vote for restrictions on entrepreneurship. Increasing workers' self-management, industrial democracy and regulatory institutions would evolve non-politically into "liberal capitalism". Thus, the intellectual and social climate needed for thriving entrepreneurship will be replaced by some form of "laborism". This will exacerbate "creative destruction" (a borrowed phrase to denote an endogenous replacement of old ways of doing things by new ways), which will ultimately undermine and destroy the capitalist structure. ambtenaren vormen een belangrijkere factie dan vaak gedacht. Ze zijn stakeholders voor veel langere termijn van de meeste politici. Burgers zijn daarbij vaak zelden lang genoeg verontwaardigd om enig verschil te maken.

Zo werd berekend dat de Italiaanse president een hofhouding heeft van zowat 900 personen, wat achtmaal het aantal mensen is voorzien voor de Duitse president. De staat bezit er 574215 officiele lmimosines voor een politieke klassen van 180.000 verkozen vertegenwoordigers. De Italiaanse leden van het Europese parlement krijgen 150.000 euro per jaar, zowat het dubbel van de Duitse of Britse parlementsleden.


In China wordt er meer gespendeerd aan wining en dining van lokale overheidsapparatchiks dan aan onderwijs voor kinderen onder de 16. 

https://www.lrb.co.uk/v31/n04/perry-anderson/an-entire-order-converted-into-what-it-was-intended-to-end

strategie rond de waardeketen
verwerkende nijverheid
dienst
kenniseconomie