In http://www.lannoo.be/roekeloos lees je dat als men had gekozen voor schuldherschikking (en herkapitalisering van banken indien hierdoor nodig) de Griekse crisis nooit Europa had lamgelegd zoals gebeurd. De lobby daartegen heeft dan ook roekeloze proporties: de piramidebouwers in private en publieke sector hebben elkaar echter toen gevonden.
De meeste opvattingen over de Griekse crisis worden gedreven door de opvatting dat het niet correct is om aan schulden te verzaken. Onderliggend gaat het daarbij inderdaad om de integriteit van het economisch weefsel. Als zomaar contracten verbroken worden, zal heel het economisch proces snel disfunctioneel worden. Op dat inzicht zijn veel van onze economische instincten geënt. Evengoed hebben we echter over de eeuwen mechanismen ontwikkeld om schuldenaars te laten doorstarten. Het is ook in de bedrijfswereld courante praktijk om in te zien dat het niet altijd loont om de laatste euro te blijven opeisen. Maar dit botst dus wel op nogal wat fairnessopvattingen die ook hun bestaansreden hebben om dergelijke contractbreuken als afwijkingen op de norm te laten gelden. Daarom zijn dan ook instellingen zoals het Internationaal Muntfonds (IMF) in het leven geroepen om houdbaarheidsanalyses van soevereine schulden te maken. Net omdat nationale politici nogal eens de fictie boven de realiteit verkiezen, al dan niet uit zelfbehoud. In het geval van Griekenland heeft de expertenlogica van het IMF finaal echter de duimen moeten leggen. En dit voor de politieke logica van de Europese beslissers die optimistische groeivooruitzichten bleven hanteren om toch maar te blijven geloven in de houdbaarheid van de Griekse schuld. En dus ook voor hen die een tweede bailout voor de banken geruisloos wilden uitvoeren waarbij dezelfde namen eerst massaal belegd hadden in rommel uit de VS en dan in Griekenland. Roekeloos lenen creëert een verantwoordelijkheid aan twee kanten. Sommigen hebben de instinctieve (en deels terechte) afkeer van het idee van schuldherschikking misbruikt om zichzelf uit de wind te zetten.
http://www.itinerainstitute.org/nl/artikel/euroleed-en-het-betalen-van-het-gelag
Ik stel niet dat de dimensie links versus rechts niet relevant is, enkel dat de dimensie roekeloos versus anti-roekeloos vaak even pertinent is. www.lannoo.be/roekeloos
Over de euro:
Het trilemma of de onmogelijkheidsdriehoek stelt dat de natiestaat, democratie en economische integratie (euro, globalisering) niet kunnen samengaan. Onder de goudstandaard kon de natiestaat gecombineerd worden met economische integratie maar dit ging ten koste van de democratische arbitragevrijheid, de euroisering betekent dat integratie mogelijk is maar dan moeten bevoegdheden weggehaald worden van de natiestaat.
http://www.itinerainstitute.org/nl/artikel/pie-sky
De raad van
bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB) heeft boeiende discussies
achter de rug. Keer op keer moest ze beslissen over de toegang van de
Griekse banken tot de liquiditeitsprogramma’s, in aanwezigheid van
Yannis Stournaras, de gouverneur van de Griekse centrale bank.
De ELA-noodkredieten (Emergency Liquidity Arrangement) wijken af van
de standaardregel die stelt dat mogelijke verliezen gelijk verdeeld
worden over de 19 centrale banken van de eurozone. Dit betekent: in
verhouding met de omvang van hun economie en bevolking.
ELA treedt in werking als banken onvoldoende geschikt onderpand hebben om bij de centrale bank aan te bieden in het geval van liquiditeitsoperaties. Hierbij blijft theoretisch het risico bij de nationale centrale bank en dit gebeurt normaal aan een hogere rente.
De ECB heeft weliswaar een boek met regels, maar dat wordt herschreven zoveel men wil. De flexibiliteit om van die regels af te wijken, blijkt onbeperkt.
Zo kon Griekenland eerder zijn banken van liquiditeiten voorzien onder de standaardprocedure, ondanks het feit dat het onderpand toen al technisch niet meer geldig was. Griekse banken bleken aan elkaar te lenen, waarna deze leningen geëffectiseerd aangeboden werden als onderpand voor... nieuwe liquiditeiten. Het is een achterpoortje dat eerder ook de Ierse banken gebruikten.
De waarheid is dus dat de ECB de regels kan aanpassen aan de omstandigheden. Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit. Zo leenden de Griekse banken eind vorig jaar al 56 miljard euro van het eurosysteem via de Griekse nationale bank. Ze hielden nochtans maar 12 miljard aan in overheidspapier dat ze konden gebruiken als onderpand. Bovendien was een belangrijk deel daarvan schatkistpapier, waarvoor de ECB aparte regels hanteert. Regels die ze ook op eigen houtje aanpast. Leden van de ECB hebben zelfs al aangegeven dat het perfect mogelijk is dat Griekenland bankroet gaat en tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren. De mogelijke scenario’s zijn dus veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen.
De geloofwaardigheid van de Griekse overheid bij haar eigen burgers
bevindt zich echter ver onder het nulpunt. Het gebruik van dit type
certificaten lijkt aanlokkelijk omdat Griekenland tegelijkertijd tot de
eurozone blijft behoren, maar het binnenlands betaalverkeer faciliteert
zonder afhankelijk te zijn van de euro. De problemen die de staat heeft
om belastingen te innen, zullen er wellicht door worden verergerd. Als
de Griekse staat zo’n parallelle munt mogelijk maakt, zullen de Griekse
banken ervaren dat de bevolking verder euro’s afhaalt en dat ze zelf
overspoeld worden met certificaten.
Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg.
Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit
ELA treedt in werking als banken onvoldoende geschikt onderpand hebben om bij de centrale bank aan te bieden in het geval van liquiditeitsoperaties. Hierbij blijft theoretisch het risico bij de nationale centrale bank en dit gebeurt normaal aan een hogere rente.
De ECB heeft weliswaar een boek met regels, maar dat wordt herschreven zoveel men wil. De flexibiliteit om van die regels af te wijken, blijkt onbeperkt.
Zo kon Griekenland eerder zijn banken van liquiditeiten voorzien onder de standaardprocedure, ondanks het feit dat het onderpand toen al technisch niet meer geldig was. Griekse banken bleken aan elkaar te lenen, waarna deze leningen geëffectiseerd aangeboden werden als onderpand voor... nieuwe liquiditeiten. Het is een achterpoortje dat eerder ook de Ierse banken gebruikten.
De waarheid is dus dat de ECB de regels kan aanpassen aan de omstandigheden. Veel van de huidige discussies houden eigenlijk een fictie in stand die heel ver afstaat van de realiteit. Zo leenden de Griekse banken eind vorig jaar al 56 miljard euro van het eurosysteem via de Griekse nationale bank. Ze hielden nochtans maar 12 miljard aan in overheidspapier dat ze konden gebruiken als onderpand. Bovendien was een belangrijk deel daarvan schatkistpapier, waarvoor de ECB aparte regels hanteert. Regels die ze ook op eigen houtje aanpast. Leden van de ECB hebben zelfs al aangegeven dat het perfect mogelijk is dat Griekenland bankroet gaat en tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren. De mogelijke scenario’s zijn dus veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen.
Kraan dicht
Het stopzetten van de Griekse financiering is een politieke beslissing, die hooguit verpakt kan worden als een technocratische beslissing van de ECB. Wat als de kraan dichtgedraaid wordt? Wel, de geschiedenis bevat talloze voorbeelden waar op dat moment overgestapt wordt op depositocertificaten. Jaarlijks doet de Griekse staat binnenlandse betalingen van ongeveer 80 miljard euro voor lonen en uitkeringen. Als de Griekse overheid alle ambtenarensalarissen in dergelijke certificaten uitkeert, heeft ze onmiddellijk meer dan genoeg euro’s om de buitenlandse leningen terug te betalen. In de Verenigde Staten hebben de deelstaten zich al meermaals op deze techniek verlaten.De Griekse ambtenaren betalen in deposito- certificaten, koopt alleen enkele maanden tijd.
Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg.
De mogelijke scenario’s zijn veel talrijker dan analisten vandaag doen uitschijnen. Het stopzetten van de Griekse financiering is een politieke beslissing, die hooguit verpakt kan worden als een technocratische beslissing van de ECB. Wat als de kraan dichtgedraaid wordt? Wel, de geschiedenis bevat talloze voorbeelden waar op dat moment overgestapt wordt op depositocertificaten. Jaarlijks doet de Griekse staat binnenlandse betalingen van ongeveer 80 miljard euro voor lonen en uitkeringen. Als de Griekse overheid alle ambtenarensalarissen in dergelijke certificaten uitkeert, heeft ze onmiddellijk meer dan genoeg euro’s om de buitenlandse leningen terug te betalen. In de Verenigde Staten hebben de deelstaten zich al meermaals op deze techniek verlaten. De Griekse ambtenaren betalen in deposito- certificaten, koopt alleen enkele maanden tijd. De geloofwaardigheid van de Griekse overheid bij haar eigen burgers bevindt zich echter ver onder het nulpunt. Het gebruik van dit type certificaten lijkt aanlokkelijk omdat Griekenland tegelijkertijd tot de eurozone blijft behoren, maar het binnenlands betaalverkeer faciliteert zonder afhankelijk te zijn van de euro. De problemen die de staat heeft om belastingen te innen, zullen er wellicht door worden verergerd. Als de Griekse staat zo’n parallelle munt mogelijk maakt, zullen de Griekse banken ervaren dat de bevolking verder euro’s afhaalt en dat ze zelf overspoeld worden met certificaten. Het systeem met depositocertificaten zou dan een tijdelijke oplossing blijken voor de financieringsproblemen van de Griekse staat, maar het zou de problemen van de banken waarschijnlijk nog complexer maken. Meer dan enkele maanden tijd kopen zal het dan ook niet doen. Maar voor Yanis Varoufakis is dat vandaag misschien meer dan genoeg.
Misschien www.lannoo.be/roekeloos toch eens in het Engels vertalen want ik ken nog altijd geen internationaal boek dat het syndroom van de piramidebouwers van links als rechts verbindt: beiden gaan onverantwoord om met het geld van iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten