De vervreemding van traditionele gewoonten door globalisering, digitalisering, migratie en klimaatverandering in combinatie met economische onzekerheid is in de hele wereld zo’n krachtige motor onder radicaal-rechtse en antipolitieke successen dat het voor alle bestuurspartijen uitkijken geblazen is. Zeker in landelijke gebieden, waar dat soort emoties harder leeft dan in de stad.
Net daarom is het zo interessant dat de N-VA, en dan vooral haar nieuwe ster Zuhal Demir, centraal staat in een hoop dossiers waarin de tegenstelling tussen het ‘verweesde platteland’ en de ‘bureaucraten uit de hoofdstad’, die in veel landen zo hard speelt, van alle kanten aangeblazen wordt.
Maar dan zijn er de economische en sociologische realiteiten. Kijk naar Zweden. Angela Merkel mag dan wel het meest in de kijker hebben gelopen met haar 'wir schaffen das', het zijn de Zweden die het grootste hart hebben getoond. Er zijn bijna 241.000 erkende vluchtelingen in een land niet eens zo groot als het onze. Wij hebben er 74.000. Duitsland blijft natuurlijk absoluut koploper met zowat 1,2 miljoen vluchtelingen, maar het is dan ook een land van meer dan tachtig miljoen mensen. (Turkije, even groot, heeft er bijna vier miljoen). De Zweedse verantwoordelijkheidszin is frontaal en vermoedelijk fataal in botsing gekomen met economische, sociologische en politieke realiteiten. Een radicaal-rechtse partij was de grote overwinnaar bij de laatste verkiezingen. Een rechtse coalitie regeert nu bij gratie van de gedoogsteun van die partij. Resultaat: de deur gaat zo goed als dicht voor asielzoekers.
weden slaagt er in elk geval niet in veel vluchtelingen echt te integreren, economisch noch sociaal. Als het Zweden al niet lukt, dan wil dat al iets zeggen. Er zijn weinig landen met zoveel expertise op het vlak van opleiding, training, begeleiding en noem maar op. Er zijn ook weinig landen die meer hebben geïnvesteerd in de integratie van vluchtelingen, eenvoudigweg omdat de Zweden geloven in rationeel beleid. Ze weten dat je moet investeren om getraumatiseerde, gehavende mensen die de taal en de gebruiken niet kennen en geen erkende kwalificaties hebben, de brug te laten maken naar onze complexe westerse samenleving. Dat vergt behoorlijke huisvesting, opleiding, begeleiding, inkomensondersteuning. Dat kost veel geld. Hier steken we te vaak de kop in het zand. Alsof we met een paar taal- en inburgeringscursussen nieuwkomers kunnen klaarstomen voor onze veeleisende arbeidsmarkt. We maken onszelf wijs dat vluchtelingen snel richting arbeidsmarkt duwen de beste manier is om ze te integreren. Want ja, om echt te investeren in die mensen, daar is geen 'draagvlak' voor. Er is al nauwelijks 'draagvlak' om ze van straat te halen.
nt laten we er niet flauw over doen: het heeft een kostprijs. Laten we onszelf niet wijsmaken dat vluchtelingen de knelpunten in de arbeidsmarkt zullen oplossen.
ijn punt is dit. Er is zonder twijfel een ijzersterk moreel imperatief om onze humanitaire plicht te doen. Maar geen enkel land kan het leed van de wereld torsen, hoe welvarend ook. Op een bepaald moment botsen nobele intenties op harde realiteiten en dan bereik je precies het omgekeerde van wat je beoogt. Kijk naar Zweden. Net daarom zou het niet slim zijn een open, taboeloos, feitelijk onderbouwd debat over de economische en sociale consequenties van asielmigratie te fnuiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten