zondag 21 mei 2017

Wanneer buitenlandse interventie wel en wanneer niet?

In 1859 schreef econoom-filosoof John Stuart Mill "A few words on non-intervention" als poging om de "ware principes van internationale moraliteit" te schetsen. Heel verhelderend wordt het wanneer Mill de motivatie van soevereine naties om buitenlands te interveniëren onderzoekt.

Het kan volgens hem overwogen worden om te interveniëren om vrijheid te ondersteunen, maar hij maakte een strikt onderscheid tussen steun van "interne vrijheid" en om vrije naties te verdedigen tegen een aanval door een despotische natie. Het eerste beschreef hij als "unwise": "If they have not sufficient love of liberty to be able to wrest it from merely domestic oppressors, the liberty which is bestowed upon them by other hands than their own, will have nothing real, nothing permanent".

Mill zou erg sceptisch en terughoudend zijn tegenover vele Amerikaanse retoriek om "democratie te exporteren" door elders een tiran te verwijderen. Hij beschouwde de zaak echter anders als een vrij land militair werd bedreigd door een ander land. "This meant that intervention to enforce non-intervention is always rightful, always moral, if not always prudent." Hij oordeelde dat helaas niet alle landen rijp waren voor vrijheid en dat in dat geval de chaos van een interventie meer menselijk lijden kon veroorzaken dan iets goeds brengen. "Liberty, as a principle, has no application to any state of things anterior to the time when mankind have become capable of being improved by free and equal discussion. Until then, there is nothing for them but implicit obedience to an Akbar or a Charlemagne, if they are so fortunate as to find one."

Uitgebreid citaat:
With  respect  to  the  question, whether one  country  is  justified  in helping  the  people of another in  a struggle  against  their government for  free institutions, the answer will  be  different,  according  as  the yoke which  the people are  attempting to throw  off  is  that of  a purely  native government,  or of  foreigners;  considering as  one  of  foreigners, every government which maintains itself  by  foreign  support. When  the contest  is  only  with native rulers,  and with  such  native  strength as those  rulers  can  enlist  in their defence, the answer  I  should give  to  the question  of the legitimacy  of intervention  is, as  a  general rule, No. The reason is, that  there can seldom  be  anything approaching  to  assurance that intervention,  even if  successful,  would be  for the good of  the people  themselves. The only  test possessing any  real value,  of  a people's having  become  fit for popular institutions, is that  they,  or  a sufficient portion of  them  to prevail in the contest,  are willing to  brave labour  and  danger  for  their liberation.  I know  all that  may  be said. I know it may  be urged that the virtues of  freemen  cannot be learned in the school  of  slavery,  and  that  if  a  people are  not fit for  freedom,  to have any  chance  of  becoming  so  they  must first be  free. And this would  be  conclusive, if the  intervention recommended would  really give them  freedom. But the evil  is,  that  if  they  have  not  sufficient  love of  liberty  to be  able  to wrest it  from  merely  domestic  oppressors,  the liberty  which  is  bestowed  on  them  by  other hands than  their own, will have nothing real, nothing  permanent. No people ever was  and remained free,  but because it  was determined to  be so; because  neither its  rulers nor any  other party  in the nation could compel it to be otherwise. If  a  people - especially  one who  freedom  has not  yet become  prescriptive - does not  value  it  sufficiently  to  fight for  it,  and maintain  it  against any  force  which can be  mustered within  the country, even  by  those who have  the  command of  the public  revenue, it  is only  a  question  of  how  few years or  months  that  people  will  be enslaved.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten