Programma

Inhoud

1. Wetenschap en beleid:  Dirk Lafaut?
2. Sciensano/Steven Van Gucht/Geert Molenberghs/erika Vlieghe
3. Kathleen Van Heursewyn: 
4. Spreker over adviescomités en rol experten : Luc Bonneux

(5. iemand van Nederlandse onderzoeksraad?)

Moderatie: Dave Sinardet/Patrick Loobuyck

1. Wetenschap en beleid: D. Lafuit

(wetenschapsfilosoof / instituut voor de overheid?)

2. Steven Van Gucht/Geert Molenberghs/Erika Vlieghe/

3. Kathleen Van Heursewyn: pandemieplan als een voorbeeld van rampenplannen

maatschappelijk, overkoepelend doel vooropstelle waardoor evenwicht tussen meerdere 

Kernbegrippen  multidisciplinariteit, coördinatie en scenariodenken. Operationeel vereisen risico- en crisisdenken een dynamisch beheer, gebaseerd op het principe van continu verbeteren. 

Rol voor experten in risico- en crisismanagement die opgeleid en getraind zijn om complexe crisissituaties te beheersen.

Brede Impactanalyses

4. Spreker over adviescomités zoals voorgesteld in Wintermanifest (L. Bonneux ):  centraal adviescomité van onafhankelijke generalisten dat de samenwerking tussen beleid enerzijds en experten anderzijds faciliteert,  gebaseerd op het model dat aan de basis ligt van de NICE in het Verenigd Koninkrijk. 

-Werking: expertisedomeinen en notule/ methoden voor capteren collectieve intelligentie

-vorm en inhoud van de adviezen van het adviescomité; beschrijving aannames, scenario's, ethisch luik

-De rol van de adviezen in de politieke besluitvorming.

(5. iemand van Nederlandse onderzoeksraad voor de veiligheid?

Toen de coronacrisis zich ontwikkelde van een infectieziekte-uitbraak tot een maatschappelijke crisis, werd de roep om meer aandacht te schenken aan de maatschappelijke effecten groter. Het bleek echter niet eenvoudig om effecten als de eenzaamheid onder ouderen, toenemende maatschappelijke onrust of zorgen over het welzijn van jongeren inzichtelijk te maken, laat staan te kwantificeren. Het vergaren van signalen op sociaal-maatschappelijk terrein en op het vlak van ethiek en welzijn ten behoeve van de besluitvorming gebeurde niet structureel en was geen onderdeel van de formele crisisstructuur. Ook werden de wel beschikbare kwalitatieve data en signalen niet structureel van een duiding voorzien in relatie tot de kwantitatieve data van de infectieziektebestrijding. Hierdoor kreeg, ondanks alle adviezen en signalen over de effecten van de maatregelen van partijen buiten de crisisstructuur, de kwalitatieve informatie geen gelijkwaardige positie ten opzichte van kwantitatieve informatie. De kwantitatieve data over besmettingen, ic-bezetting en R-waardes bleef daarmee de dominante factor in de advisering en besluitvorming.

)